Rib and Sea
Αντί Χριστουγεννιάτικων ευχών, ας επαναπροσδιοριστούμε!
Ακούει ο Γερουλάνος;
Της Ρέας Βιτάλη. (πηγή : protagon.gr)
Αγαπητέ Υπουργέ Πολιτισμού και Τουρισμού,
θα σας φέρω στη σκέψη μια εικόνα ενδεχομένως γνώριμη. Όταν γίνεται αυτοκινητιστικό δυστύχημα πολύς κόσμος μαζεύεται. Δεν είναι για να βοηθήσουν, αλλά πρωτίστως για να μάθουν τι έγινε. Να χαζέψουν θέαμα. Όταν είδα τόσο κόσμο στην ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης πήγε εκεί το μυαλό μου. Ένας από τους Υπουργούς και ‘σεις. Και μάλιστα στο πλέον νευραλγικό και ζωογόνο Υπουργείο για τις μέρες μας, που τα ταμεία, κρατικά και οικογενειακά έχουν στεγνώσει. Ταπί ενδεχομένως και τραγικά ψύχραιμοι. Mάλλον μαρμαρωμένοι.
Δεν θέλουν τα λεφτά σου, τη ζωή σου θέλουν.
Μια δράκα από καμμιά εκατοστή ανθρώπους έχει την αλαζονεία πως της ανήκει ο πλανήτης. Και δεν είναι τίποτα υπεράνθρωποι, ανθρωπάκια του κερατά είναι, που σούρνονται σε αναπηρικές καρέκλες, όπως όλοι οι θνητοί, που βγάζουν σπυριά στον κώλο, όπως όλοι οι θνητοί, που τους πέφτουν τα νεφρά και κάνουν μεταμόσχευση, όπως όλοι οι θνητοί. Αλλά νομίζουν πως ο πλανήτης αυτός είναι δικός τους. Η ψείρα περπατάει πάνω στο κεφάλι και νομίζει πως το κεφάλι αυτό είναι δικό της. Δεν το ξέρει πως ανήκει σε έναν άνθρωπο που όποτε αποφασίσει να ξεψειριαστεί θα την πάρει ο διάολος την ψείρα.
Γιατί κλαις Πρόεδρε;
Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
Μπ. Μπρεχτ.
28 Οκτώβρη 2011
Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει τον λαό.
Είδα τις μπάντες με μαύρες κορδέλες.
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,την οργή να παίρνει στόμα, το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.
Μπ. Μπρεχτ.
28 Οκτώβρη 2011
Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει τον λαό.
Είδα τις μπάντες με μαύρες κορδέλες.
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,την οργή να παίρνει στόμα, το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.
Πώς θα έπρεπε να είναι σήμερα ο πανηγυρικός λόγος του "ΟΧΙ".
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου.
Εβδομήντα ένα χρόνια μετά…
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…
Εβδομήντα ένα χρόνια μετά…
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…
Το "ναυάγιο" της Ζακύνθου (απομυθοποίηση).
Γράφει ο Γιάννης Δεμέτης (αναδημοσίευση από το περιοδικό "Libro", τεύχος 12 του 2008).
Πρόσθετες φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Για το τσιγαράδικο "Παναγιώτης", το πλοίο που ναυάγησε το έτος 1982 στη βορειοδυτική, τη δυσκολοπροσπέλαστη από ξηρά, αλλά και από θάλασσα πλευρά του νησιού, έχουν γραφτεί πάρα πολλά άρθρα, έχουν παρθεί εκατομμύρια φωτογραφίες, έχουν γυριστεί αμέτρητα μέτρα βιντεοταινίες, και έγινε η αιτία να προκληθεί ένα ακόμα ναυάγιο, με τούτη τη φορά ανθρώπινα θύματα, όταν στις 13 Αυγούστου 1999 το τουριστικό-επιβατικό σκάφος "Ιάσων", που ξεκίνησε από το λιμάνι του Αγ. Νικολάου στις Βολίμες, με 24 επιβάτες και δύο άτομα πλήρωμα, λόγω εισροής υδάτων βυθίστηκε με αποτέλεσμα να πνιγούν 4 άτομα. Στον παράξενο κόσμο μας, το "ναυάγιο" έγινε το πιο πολιτογραφημένο αξιοθέατο του νησιού και το σήμα κατατεθέν του.