Rib and Sea
Ο Ο.Φ.Σ.Ε. επιβραβεύει (επιτέλους) τον ιδρυτή του!
Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι, εδώ και χρόνια, δεν μετέχω σε πολιτικά κόμματα, συλλόγους, ομοσπονδίες, fora κ.λπ., από μελετημένη και απολύτως τεκμηριωμένη επιλογή, όπως άλλωστε και εσείς. Όμως, αραιά και πού, συνδέομαι με τις διαδικτυακές τους ιστοσελίδες, με σκοπό να μην αποκοπώ τελείως από τα τεκταινόμενα, σε αντίθεση με εσάς που έχετε επιλέξει την καθολική και πλήρη αποχή.
Συνδεόμενος, λοιπόν, την προηγούμενη εβδομάδα με την ιστοσελίδα του ΟΦΣΕ, ανακάλυψα, έκπληκτος μπορώ να πω, την διπλή σας επίσημη βράβευση, την οποίαν έχετε επιμελώς αποκρύψει από τους ηλεκτρονικούς σας επισκέπτες και αναγνώστες. Δεν θα σας ρωτήσω γιατί. Φαντάζομαι ότι το κάνατε διότι έχετε συνεσταλμένο και ήπιο χαρακτήρα. Όπως και να έχει, αγαπητέ κύριε διευθυντά, εικάζω ότι οι αναγνώστες του ηλεκτρονικού σας περιοδικού πρέπει να μάθουν την αλήθεια, την οποίαν, αφού παραθέσω από κοινού με τα απαιτούμενα φωτογραφικά πειστήρια και ντοκουμέντα, θα σας παρακαλέσω να δημοσιεύσετε αυτούσια.
Από τον ουμανιστικό ανθρωπισμό στην ακατάσχετη φιλανθρωπία.
Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Είναι βράδυ και, ενώ εσείς απολαμβάνετε τον καθαρό αέρα της Ελληνικής εξοχής απαλλαγμένος από τους διάφορους σωματικούς σας πόνους, οι οποίοι δημιουργούνται από το έντονο ψυχολογικό στρες για την κατάσταση της χώρας, εγώ προσπαθώ να αναπνεύσω μόρια οξυγόνου, τα οποία μάχονται με τον πυκνό καπνό της καύσεως πέλετ και επενδεδυμένων νοβοπάν, στον Πειραιά. Είμαι, βλέπετε, καλεσμένος σε φιλικό σπίτι του κέντρου και συμμετέχω σε συζήτηση για τα αποτελέσματα των εκλογών σε Κύπρο και Ιταλία, ενώ τα τζάκια των γύρω κατοικούντων, προσπαθούν να τους ζεστάνουν.
Θα γυρίσει ο τροχός και θα κλαις όταν... τον τρως.
Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, από δικά σας πολλαπλά βιώματα στους συλλόγους και τις διαδικτυακές αγορές (fora) που στο παρελθόν συμμετείχατε, το σύμπαν έχει ένα, γαμημένο μυστήριο τρόπο να λειτουργεί σχετικά σωστά, αρκεί να του διαθέσεις τον χρόνο που αυτό ορίζει ανά περίπτωση.
Η βαθειά φιλοσοφημένη και ομοιοκατάληκτη έκφραση του τίτλου μου, κτήμα του πολύπαθου λαού μας, προσεγγίζει τα μεγάλα ζητούμενα, όπως την ελπίδα του θιγμένου και θυμωμένου ανθρώπου σε σχέση με την μοίρα κρετίνου τινός, ο οποίος, για παράδειγμα, σε παρελθόντα χρόνο, κατάφερε να ανελιχθεί σε forum, χρησιμοποιώντας ψευτομάγκικη χολή, βλακώδεις αναφορές, ανόητα φιλοσοφήματα και συγκεκαλυμμένα ψεύδη.
Σε αντικατάσταση των ευχών, θέληση και αλληλεγγύη.
Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,
Σχεδόν σε όλους τους λαούς και τις κουλτούρες τους, η προφορικά (ή γραπτά) διατυπωμένη ευχή, είναι ουσιαστικά, μια ενεργή προσπάθεια να επικοινωνήσει ο ευχέτης διανοητικά και ψυχικά με άλλα έλλογα όντα, μέλη ενός πανθέου υπάρξεων, μέσω εκφράσεων σκέψεων και συναισθημάτων, σχετικά με επιθυμίες και ελπίδες, για ό,τι δηλαδή ελπίζει να συμβεί στο μέλλον.
Στην Ελλάδα, η λέξη εύχομαι (προς), πρωτοαπαντάται σε κείμενο του Αισχύλου, ενώ η ίδια λέξη ως τεχνικός όρος πια, προσ/ευχή, εμφανίζεται σε κείμενο της Αγίας Γραφής και ειδικότερα στην Παλαιά Διαθήκη, ειδικευόμενη Θεολογικά, αργότερα, στην Καινή.
Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα.
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
Αναφέρομαι στο πρόσφατο άρθρο σας με τίτλο : "Η νεροποντή και η... στρουθοκάμηλος" και θα μου επιτρέψετε να πω ότι το ίδιο πρόβλημα υπάρχει παντού. Κάσος, Λεωνίδιο, ή οπουδήποτε. Ίδιο και απαράλλαχτο. Βαρέθηκα πια και σιχάθηκα, όλους αυτούς που καμώνονται τους δημάρχους, βουλευτές, νομάρχες, συμβούλους, παρατρεχάμενους κλπ. Άλλοι από αυτούς δεν κατανοούν καν τα φυσικά φαινόμενα και άλλοι ζπούτσα' τς. Οι ίδιες γουρουνοκεφαλές να λένε (μετά από κάθε τέτοιου είδους καταστροφή) τα ίδια ψέματα και τις ίδιες δικαιολογίες καρμπόν, λες και τις έχουν σε κασέτα μαγνητοφώνου. "Μα είχαμε.... Θεομηνία, φταίει η προηγούμενη δημοτική αρχή, εγώ τα έλεγα, δεν υπάρχουν κονδύλια, τι να κάνουμε αφού είχαμε 400 χρόνια Τούρκικο ζυγό, μήπως υποχώρησε το οδόστρωμα από προσγείωση Αρειανού διαστημοπλοίου", και άλλα τέτοια φαιδρά.