Από την δεκαετία του '40 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '70, τα φουσκωτά σκάφη είχαν δύο απλούς αεροθαλάμους και μια συμβατική γάστρα, από ξύλο ή αλουμίνιο, με πνευστή ή ξύλινη καρίνα. Η εξέλιξη ωστόσο των φουσκωτών σκαφών, κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, υπήρξε ραγδαία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, όλα άλλαξαν γρήγορα, και οι καινοτομίες υπήρξαν πολλές και εντυπωσιακές. Πολυεστερικές και αλουμινένιες γάστρες, τοποθετήσεις έσω-έξωλεμβίων κινητήρων,τοποθετήσεις πολλαπλών εξωλεμβίων, καμπίνες και ανέσεις θαλαμηγών. Αυτό που ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ήταν ότι δεν θα αργούσε πολύ η μέρα που τα φουσκωτά σκάφη θα πετούσαν, όπως ακριβώς και τα υδροπλάνα!
Ο Ιταλός Doi Malingri, κατασκευαστής των αιωρόπτερων και μοτοαιωρόπτερων "Polaris", ήταν αυτός που πρώτος το 1986 συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής ενός ιπτάμενου φουσκωτού σκάφους. Τοποθέτησε λοιπόν τον κλασσικό εξοπλισμό ενός μηχανοκίνητου αιωρόπτερου, από αυτά που μέχρι τότε κατασκεύαζε, και συνεχίζει να κατασκευάζει, πάνω σε ένα γαστράτο φουσκωτό σκάφος μήκους 3,5 μέτρων της "Lomac", και του έδωσε, κυριολεκτικώς, φτερά! Με την προσθήκη μάλιστα ενός συστήματος τροχών και πέδησης, το ιπτάμενο φουσκωτό του Doi Malingri έγινε... αμφίβιο, δίνοντας στον χειριστή του τη δυνατότητα και να προσ-απογειώνεται!
Το ιπτάμενο φουσκωτό σκάφος της Polaris καταπλήσσει με την συμπεριφορά του αυτόν που για πρώτη φορά θα θελήσει να πετάξει μαζί του! Η αίσθηση που δημιουργεί είναι πάνω και πέρα από κάθε περιγραφή, και δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την αίσθηση που αποκομίζει ο επιβάτης ενός μεγάλου ή, μικρού έστω, αεροπλάνου, ο οποίος προσπαθεί να διακρίνει το εξωτερικό περιβάλλον, χωρίς να έχει καμμία επαφή με αυτό, μέσα από ένα μικρό και θαμπό, τις περισσότερες φορές, φινιστρίνι. Το "Polaris" έχει ταχύτητα ταξιδίου, στον αέρα, που κυμαίνεται μεταξύ 32 και 42 κόμβων, ενώ παρέχει στον χειριστή του ανοικτό οπτικό πεδίο 360 μοιρών.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
