Οι μικρές νησίδες του Αιγαίου είναι μικρά διαμάντια που παλαιότερα έλαμψαν ως κύτταρα πολιτισμού και πρότυπα αυτάρκειας. Σήμερα, έπειτα από την πλήρη απαξίωσή τους και καθώς αγνοούμε την ιστορία τους (που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αναζητήσουμε), είναι ευάλωτα όχι μόνο σε εξωτερικές απειλές, αλλά και στους επενδυτές της συμφοράς.

Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι μικρές ακατοίκητες πλέον νησίδες, όπου στις μέρες μας μετά βίας επιβιώνουν λίγοι θάμνοι, για πολλούς αιώνες όχι μόνο κατοικούνταν, αλλά εκεί παρήγαγαν και εμπορευόντουσαν τυροκομικά προϊόντα, κρέας, σιτηρά (όπως η φημισμένη φάβα του Αιγαίου) και άλλα. Στις μέρες μας που με τόσα σύγχρονα μέσα δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε ακόμα και στα πιο παραγωγικά και γόνιμα οικοσυστήματα, οι παραδοσιακές μορφές διαχείρισης που επί αιώνες ακολουθούσαν οι τοπικές κοινωνίες του Αιγαίου, αποτελούν αντικείμενο διεθνούς επιστημονικής έρευνας, ανεκτίμητης αξίας.

Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η βραχοσκεπής Ελληνοκαμάρα βρίσκεται στη βόρεια ακτή της νήσου Κάσου, κοντά στο χωριό Αγ. Μαρίνα, περίπου 1.200 μ. δυτικά του δημοτικού δρόμου που οδηγεί στους οικισμούς Παραΐσι και Αγιασμάκι και σε υψόμετρο 125 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.

Εξωτερικά έχουν διαμορφωθεί τρεις (3) αναβαθμοί, όπου αποκαλύφθηκαν δύο δεξαμενές, το δάπεδο των οποίων είναι στρωμένο με εγκάρσια κομμένα βότσαλα και τοποθετημένα μέσα σε υδραυλικό μείγμα.

Η πρόσβαση στο εσωτερικό γίνεται από είσοδο που βρίσκεται περίπου 2 μ. χαμηλότερα από το επίπεδο του εξωτερικού αναβαθμού με τη βοήθεια κλίμακας με 7 λαξευμένα σκαλοπάτια.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η Κάσος υπήρξε διαχρονικώς ένα νησί του οποίου η ιστορία ήταν και είναι άρρηκτα δεμένη με τη θάλασσα. Από την εποχή του Ομήρου ακόμη αναφέρεται ότι η Κάσος συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο με "βαθειά πλοία".

Μετά το ολοκαύτωμα του 1824, οι Κάσιοι που επέζησαν κατέφυγαν σε γειτονικά νησιά, όπως η Νάξος, η Σύρος, η Μήλος, η Σαντορίνη και η Αμοργός, και επέστρεψαν στο νησί τους, στα 1840 περίπου, μετά το τέλος των εχθροπραξιών. Εκεί, επιδόθηκαν με ζήλο στη ναυπηγική τέχνη, με αποτέλεσμα η Κάσος να θεωρηθεί εκείνη την εποχή ένα από τα σημαντικότερα ναυπηγικά κέντρα της ανατολικής Μεσογείου.

Η πραγματικότητα είναι ότι μετά το lockdown γίνονται αρκετές νομικές κινήσεις από τους εισπρακτικούς οργανισμούς δικαιωμάτων εναντίον των επιχειρήσεων που παίζουν εμπορική μουσική.

Κατά τη γνώμη μας, το δίκαιο είναι όταν μια επιχείρηση χρησιμοποιεί το ρεπερτόριο των οργανισμών, για να βελτιώσει την εμπειρία των πελατών της, να πληρώνει τις αντίστοιχες αμοιβές. Οι δικαιούχοι περιμένουν αυτά τα χρήματα, για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους και να ζήσουν, ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Συμφωνούμε φυσικά ότι μόνιμη «παραφωνία» αποτελούν οι ιδιαίτερα υψηλές τιμές στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει ένας επαγγελματίας είναι να αγνοήσει τις γραπτές επιστολές που λαμβάνει από τους οργανισμούς. Κάθε τέτοια επιστολή είναι μια επίσημη ενημέρωση οφειλής και θα οδηγήσει σε ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές και δικαστήρια.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Την εκπληκτική ποδηλάτρια Βασιλική Βουτζαλή γνωρίζουν οι συνδρομητές και αναγνώστες μου από την πρώτη συνέντευξη που μου έδωσε πριν από 5 χρόνια : https://www.ribandsea.com/face/3008-vasiliki-voytzali-erotiki-sxesi-me-to-podilato.html

Η Βασιλική έχει πάθος με την ποδηλασία και έχει καλύψει με το ποδήλατό της μεγάλες αποστάσεις (brevet), όπως Λονδίνο - Κων/πολη, δυτική - ανατολική ακτή Αυστραλίας κ.α.

Την περασμένη άνοιξη της καρφώθηκε η ιδέα να καλύψει ποδηλατώντας μια απόσταση 3.000 περ. χιλιομέτρων, απ' το Βρετανικό μουσείο του Λονδίνου μέχρι τον Παρθενώνα, με το αίτημα "Bring them back!". Μια σαφώς συμβολική κίνηση για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο που γεννήθηκαν.