Rib and Sea

Ένα ταξίδι με camper σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και φυσικής ομορφιάς.

Κείμενο – Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θα μου επιτρέψουν, ελπίζω, οι αναγνώστες του "Camper Life" να απευθυνθώ, κατ' εξαίρεσιν αυτή τη φορά, στους βορειοευρωπαίους εταίρους μας. Αφ' ενός μεν γιατί το ταξιδιωτικό αυτό έγινε "κατά παραγγελίαν" (πού να βρεθεί τόσο πετρέλαιο, μεσούσης της κρίσης και παρούσης της τρόϊκας, για τέτοιου είδους ξαφνικές και χιλιομετροφάγες εξορμήσεις), αφ' ετέρου γιατί, στην ουσία, ένα τέτοιο πλάνο, με ολίγον από αρχαία απομεινάρια και ολίγον από ήλιο και θάλασσα, απευθύνεται, εκ των πραγμάτων, περισσότερο στους λευκόδερμους κατοίκους του βορρά, οι οποίοι έρχονται στην Ελλάδα, είτε για να ροδοκοκκινίσουν, ξαπλωμένοι κάτω απ' τον καυτό Μεσογειακό ήλιο, είτε για να πάρουν σβάρνα τους αρχαιολογικούς χώρους κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι. Αυτοί, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλύτερα (από μας) τον αρχαίο πολιτισμό και την ιστορία μας...

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα Χριστούγεννα του 2011 ήταν πολύ διαφορετικά. Άλλοτε συνηθίζαμε να επιβιβαζόμαστε στην "κλούβα" ή στο αυτοκινούμενο, κατά περίσταση, και να παίρνουμε τους δρόμους, πότε προς βορράν, με τελικό προορισμό τις Πρέσπες ή τα Λουτρά της Αριδαίας, πότε προς νότον, περιπλανώμενοι στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας ή της Μεσσηνιακής Μάνης και πότε προς δυσμάς, στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας, της Αυστρίας ή της Γερμανίας. Τότε όμως δεν είχε εκδηλωθεί ακόμη η οικονομική κρίση ούτε υπήρχε τρόϊκα και Δ.Ν.Τ. Γεμίζαμε λοιπόν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου, γεμίζαμε και τις τσέπες μας, με ό,τι περίσσευε, και όπου μας βγάλει. Το μυαλό θα μας σταματούσε;

Πήγε, θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θα πουν ίσως κάποιοι από σας, τους αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού περιοδικού, ότι είναι τουλάχιστον εκνευριστικό να σας διηγείται κάποιος ταξίδια σε απομακρυσμένα ελληνικά νησιά, όταν το κόστος των εισιτηρίων για την μεταφορά μιας οικογένειας και ενός αυτοκινούμενου τροχόσπιτου σ' αυτά είναι, συνήθως, απαγορευτικό. Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρετε πώς και πότε μπορεί να έχετε την ευκαιρία να "πεταχτείτε", ας πούμε, με το camper σας ως το ακριτικό Καστελλόριζο, πάρτε μια εικόνα αυτής της εκπληκτικά όμορφης ελληνικής γωνιάς. Εγώ πάντως δεν έχω μέχρι σήμερα πάει ως εκεί με το αυτοκινούμενο, αν και, μεταξύ μας, πολύ θα το ήθελα! Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αεροπορικό ταξίδι που έκανα τον Μάρτιο του 2004 στο Καστελλόριζο, στο πλαίσιο της προετοιμασίας μιας Αποστολής Αγάπης με φουσκωτά σκάφη.

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Υπήρξε μια μεταβατική εποχή, κάπου γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '90, που σταματήσαμε να διανυκτερεύουμε σε σκηνές και υπνόσακκους. Ήταν τότε που το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας έφερε μαζί και το αίσθημα ανασφάλειας στο ελεύθερο κάμπινγκ. Είχαμε πουλήσει τότε ένα τροχόσπιτο "Pinnochio" της "Roller" και "ζαχαρώναμε", θυμάμαι, τα αυτοκινούμενα των ξένων. Η τιμή τους όμως ήταν απλησίαστη, ελέω φόρου πολυτελείας, υψηλών δασμών και δεν συμμαζεύεται.