Όλα ξεκινούν από πάρα πολύ νωρίς. Αρχίζεις να «εντάσσεσαι» πριν καν βγεις από την κοιλιά της μάνας σου. Πριν καν προλάβεις να αποκτήσεις συνείδηση, ανήκεις ήδη σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο.

Ας υποθέσουμε ότι είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα. Να λοιπόν που έρχεσαι τελικά στον κόσμο εκείνο το ηλιόλουστο πρωϊνό του Μάη! Φοράς ήδη στο χεράκι ένα βραχιόλι με τα χαρακτηριστικά που σε ξεχωρίζουν απ’ τα άλλα μωρά. Τι σε κάνει να ξεχωρίζεις απ’ τα άλλα μωρά; Η μαμά, ο μπαμπάς και το dna σου φυσικά. Αν δεν είχες μαμά και μπαμπά θα είχες το dna που, από μόνο του, αυτό που μπορεί να σου προσφέρει είναι να σε βάλει στην κατηγορία των «ανένταχτων» κάποιου ορφανοτροφείου, μέχρι να βρεθεί κάποια οικογένεια να σε υιοθετήσει. Τέλος πάντων, είσαι πολύ μικρός ακόμη για να τα καταλάβεις όλα αυτά, γι’ αυτό πάμε παρακάτω.

Την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου με πολύ μεγάλη χαρά ο Γενικός Διευθυντής του Ομίλου Lalizas κ. Σταύρος Λάλιζας, συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας κ. Αντώνη Δημητρακόπουλο στα γραφεία της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής  Ομοσπονδίας, προκειμένου να συζητήσουν για την διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ιστιοπλοΐας για Αθλητές με Αναπηρία από τις 11 Οκτωβρίου έως τις 18 Οκτωβρίου 2009 που θα διεξαχθεί στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Μαρίνας Δέλτα Φαλήρου.  

Ο όμιλος Lalizas είναι υπερήφανος χορηγός στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ιστιοπλοΐας για Αθλητές με Αναπηρία, όπου θα χορηγήσει είδη ρουχισμού στους αθλητές, προπονητές και συνοδούς που θα συμμετάσχουν. Η στήριξη του Ομίλου Lalizas δεν σταματά εκεί. Το τμήμα Μάρκετινγκ του ομίλου, μαζί με τον Διευθυντή Μάρκετινγκ κ. Σπύρο Σπίνουλα, θα βοηθήσει στη διαδικασία εγγραφής των συμμετεχόντων αθλητών, συμβάλλοντας στην ομαλή διεξαγωγή του πρωταθλήματος.

Ήταν Κυριακή 26 Ιουλίου, 10 το πρωί, όταν οι κινητήρες των φουσκωτών "πήραν φωτιά". Το ραντεβού είχε δοθεί στο λιμάνι της Αγ. Μαρίνας και από κει, όλοι μαζί, μια παρέα, θα τραβούσαμε ανατολικά. Προορισμός το καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού στο Φαρμακονήσι, εκεί όπου τα «δικά μας παιδιά φυλούν ακόμη Θερμοπύλες», εκτελώντας πιστά το καθήκον τους προς την Πατρίδα. Δεκαπέντε σκάφη με εβδομήντα άτομα να επιβαίνουν σ'αυτά, ανάμεσα μας ο φίλος δημοσιογράφος Πριόβολος Σπύρος και ο πατέρας Μάξιμος. Ο άνεμος στα τέσσερα μποφόρ κι' εμείς, αφού έχουμε εξασφαλίσει την  απαιτούμενη άδεια από την αρμόδια στρατιωτική υπηρεσία, ώστε να επισκεφτούμε το στρατιωτικό φυλάκιο, ξεκινάμε το ταξίδι μας για το Φαρμακονήσι.

Σήμερα έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Περιέργως, όμως, ενώ όταν διώχνει κανείς ένα βάρος από πάνω του νοιώθει ευτυχισμένος, εγώ νοιώθω... συντετριμμένος! Κάθε φορά που κλείνει μια παρένθεση στη ζωή μου, ακόμη και αν έπρεπε όπωσδήποτε να κλείσει, εγώ θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί μαζί με την παρένθεση κλείνει και μια σελίδα της ζωής μου. Γιατί μαζί της θάβονται και ώρες προσφοράς, ξεγνοιασιάς, συντροφικότητας. Γιατί μέσα σ’ αυτές τις παρενθέσεις υπήρξαν άνθρωποι, υπήρξαν γνωστοί, υπήρξαν «φίλοι», υπήρξαν κοινωνοί (υποτίθεται) της ίδιας με μένα  φιλοσοφίας, ώς προς την κοινή μας αγάπη για Κείνη. Μια καλή φίλη, όποτε με βλέπει στενοχωρημένο, μου λέει. «Άφησε πίσω ό,τι σε ενοχλεί και τράβα εμπρός». Αυτό έκανα πάντα, αυτό θα κάνω και τώρα. Μοναχικός είναι άλλωστε ο δρόμος που επέλεξα να βαδίσω όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπως φαίνεται θα παραμείνει μοναχικός, όσο εγώ μένω αμετακίνητος στα πιστεύω και τις Αρχές μου και δεν συμβιβάζομαι για να είμαι αρεστός, "προσαρμοστικός", "συμβατός", "φίλος".