Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
[υπότιτλος: ν. 4194/2013: «άρθρο1 - Η φύση της δικηγορίας.
1. Ο δικηγόρος είναι δημόσιος λειτουργός. Το λειτούργημά του
αποτελεί θεμέλιο του κράτους δικαίου...».
«Αρθρο 2 - Η θέση του δικηγόρου στην απονομή της Δικαιοσύνης.
- Ο δικηγόρος είναι συλλειτουργός της δικαιοσύνης.
Η θέση του είναι θεμελιώδης, ισότιμη, ανεξάρτητη και αναγκαία
για την απονομή της.»
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;].
Τη φράση αυτή άκουσα προ εβδομάδων από εισαγγελικά χείλη εντός αίθουσας ενός εκ των πολλών Τριμελών Πλημμελειοδικείων των Αθηνών. Πόσο εύστοχη είναι. Πράγματι, όταν ο νόμος απειλεί ποινές-χάδι για σοβαρά αδικήματα, όταν η αναστολή έκτισης της ποινής είναι υποχρεωτική, αρκεί η επιβληθείσα ποινή να μην υπερβαίνει τα τρία έτη και να έχει ο καταδικασθείς λευκό ποινικό μητρώο [= άθροισμα ποινών για διαπραχθέντα αδικήματα κάτω των 12 μηνών], όταν ο νομοθέτης κάθε λίγο και λιγάκι στέλνει στο αρχείο ήσσονος σημασίας αδικήματα [π.χ. κατά των οποίων απειλείται ποινή κάτω του έτους], όταν το δικαστήριο δίνει ανασταλτική δύναμη στην έφεση του καταδικασθέντος σε 14 και 15 και βάλε χρόνια κάθειρξης, πώς είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της απειλής ή ακόμη και της επιβολής της ποινής [σωφρονισμός του δράστη και παραδειγματισμός των λοιπών]; Ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει, παίρνει πέντε αναβολές [πότε ο δικηγόρος δεν μπορεί πότε ο κώλος του πονεί κ.λπ.] και μόλις καταδικασθεί ασκεί μια έφεση και στέλνει την υπόθεση άλλον ένα χρόνο, τουλάχιστον, πίσω.







