Γράφει, λίγο πριν κόψει τις φλέβες του, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Εδώ και ένα περίπου χρόνο ματακομίσαμε στο Κορωπί. Αναγκαστήκαμε, κάτι ο ΕΝΦΙΑ, κάτι το τεκμήριο, κάτι οι θεσμοί, να ξεκάνουμε όσο-όσο το διώροφο διαμέρισμά μας στην Ηλιούπολη και να αγοράσουμε ένα, πολύ μικρότερο, στους πρόποδες του ανατολικού Υμηττού.
Όλα καλά ως εδώ. Καλύτερες συνθήκες ζωής, καθαρός αέρας, χωράφι μπροστά στο διαμέρισμα αντί για τη μπουγάδα της απέναντι στα τέσσερα μέτρα, κοτσύφια να τιτιβίζουν ολόγυρα αντί δίτροχα με σπασμένες εξατμίσεις να ουρλιάζουν στον ανήφορο, κιόσκια με ζαρζαβατικά και αυγά από αλανιάρες κότες σε απόσταση αναπνοής απ' το σπίτι, ελεύθερο Δημοτικό Στάδιο για περπάτημα και αθλοπαιδειές, άνεση στη στάθμευση του αυτοκινήτου, περίπατοι σε μονοπάτια πνιγμένα στα αμπέλια, στις αμυγδαλιές, στις συκιές και στα φυστίκια Αιγίνης, στάνη και τυροκομείο όπου παράγεται πρόβειο γιαούρτι και φέτα, οινοποιεία και, γενικώς, εξοχή σε μια ακτίνα γύρω απ' το καινούργιο διαμέρισμα με το κέντρο του Κορωπίου να απέχει λιγότερο από πεντακόσια μέτρα.