Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Σε 4 μέρες θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια. Είπα κι’ εγώ να το ρίξω έξω και κατηφόρισα χθες προς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι οι χώροι στάθμευσης επί πληρωμή κλειστοί λόγω διακοπών. Πάρκαρα κοντά στην Ομόνοια μπροστά από φωταγωγημένο κτήριο με τους σεκιουριτάδες εν υπηρεσία, ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες να το βρω ακέραιο κατά την επιστροφή μου από την κραιπάλη, καθότι παντού έβλεπα περίεργες μελαχροινές φάτσες να κυκλοφορούν, χωρίς  να καταλαβαίνω τί λένε, αφού δεν είμαι polyglotte.  

Κάθισα σε ένα κυριλέ εστιατόριο και έφαγα αυτό που ήθελαν οι σερβιτόροι, καθώς ό,τι είχα διαλέξει από τον τιμοκατάλογο δεν διετίθετο ή είχε πάρει άλλη μορφή. Δεν άφησα, βέβαια, φιλοδώρημα, για να μη νομίσουν ότι έμεινα ευχαριστημένος.

Στον γυρισμό προς το αυτοκίνητο μέτρησα 4 άστεγους που κοιμούνταν σε παγκάκια ή στην είσοδο εγκαταλελειμμένου κτηρίου. Χωρίς μαξιλάρι. Ο νους μου πήγε στη διαμάχη ως προς το αν χρειαζόμαστε μαξιλάρι, για να σταθούμε όρθιοι μετά την έξοδο από τα Μνημόνια.

Το ραδιόφωνο έπαιζε τη χαρμόσυνη είδηση της ημέρας με την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας.   Δηλώσεις επί δηλώσεων  κυβερνητικών στελεχών  που, στην ουσία, συνέχαιραν εαυτούς  για την αίσια έκβαση των άοκνων ενεργειών τους. Και λεπτομέρειες άκρως ενδιαφέρουσες:  στη γενέτειρά του ο ένας στρατιωτικός, ο άλλος παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη, για να υποδεχθεί το ανηψάκι που θα φέρει στον κόσμο η αδελφή του.

Στου Φιλοπάππου ληστεία μετά φόνου.
Όλος ο πωλητικός κόσμος εν ομονοία υποδέχθηκε με χαρά τους δύο στρατιωτικούς μας.
Οι αγορές προειδοποιούν ότι χωρίς μαξιλάρι δεν θα μπορέσουμε να δανειστούμε. Το αιώνιο βασανιστικό ερώτημα: «Γιατί δεν κάνουμε  χωρίς δανεικά;».
Ο Χάνος Κλασμένος ευχαρίστησε την Παναγία την Ελευθερώτρια για την απελευθέρωση των 2 στρατιωτικών. Κι’ εγώ που νόμιζα πως η Παναγία η Ελευθερώτρια είναι η προστάτις των εγκύων.

Και μετά την έξοδο από τα Μνημόνια και την είσοδο των 2 στρατιωτικών, θα επιστρέψουμε στα θύματα του Ματιού και στο αν θα περικοπούν ή όχι οι συντάξεις. Για απολύσεις δημοσίων  υπαλλήλων, αξιοκρατία κ.λπ.  ούτε λόγος. Μοιραία πήγε πάλι ο νους μου στον φίλο Ρηγόπουλο που χτυπιέται εδώ και χρόνια ζητώντας να εφαρμοστεί το πρόγραμμα που έχει εκπονήσει για την ψηφιακή αποτύπωση του Δημοσίου, ώστε να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή ποιος υπηρετεί πού, που υπάρχουν κενά, πού υπεράριθμοι κ.λπ. Σιγά μην του κάνουν τη χάρη. Αφού βγαίνουμε από τα Μνημόνια ρε!

Τι το ’θελα και βγήκα να ξεσκάσω; Κόντευα να σκάσω!